Verdient een kandidaat een tweede kans?
Eerlijk gesproken: Janine over ethiek in het vak
Ethiek in ons werk draait niet alleen om procedures of protocollen. Het gaat om mensen. En mensen zijn niet perfect. Dat maakt het vak interessant, maar soms ook ingewikkeld.
Het gebeurt niet vaak, maar het komt voor: een kandidaat met ‘een verleden’. Ik herinner me een gesprek met een leuke, representatieve kandidaat. In alle opzichten geschikt voor de functie waar hij naar gesolliciteerd had. Totdat hij me vroeg “Heb je mij eigenlijk Gegoogled?” In alle drukte was ik daar nog niet aan toegekomen, maar na het intoetsen van zijn voornaam zag ik het al meteen: deze kandidaat was veroordeeld voor online gedrag waarmee hij de grenzen van integriteit had overschreden. Oeps.
Het was een zaak van jaren terug. Inmiddels had hij het hoofdstuk afgesloten, zijn leven anders ingericht, zijn koers verlegd. Ik deelde zijn verhaal met de opdrachtgever, maar die was er vrijwel direct klaar mee; deze kandidaat was in haar ogen niet geschikt. De procedure viel stil; de kandidaat moest verder zoeken.
Wat telt zwaarder: verleden of perspectief?
Die gebeurtenis liet me niet los. Want wat zegt één misstap over iemands hele loopbaan? Kun je iemand definitief afrekenen op gedrag uit het verleden, ook als die persoon sindsdien zichtbaar is veranderd?
Natuurlijk moet je zorgvuldig zijn. Je wil weten wie je binnenhaalt. Maar wat als iemand zijn verantwoordelijkheid heeft genomen? Als hij opnieuw is begonnen, met overtuiging en inzet? Hoe weeg je dan het risico tegen de belofte?
De kracht en schaduw van online zichtbaarheid
Wat me misschien nog het meest raakte, was de macht van het internet. Waar vroeger tijd en context een rol speelden in hoe we iemand beoordelen, lijkt nu alles eeuwig vast te liggen. Eén zoekopdracht en je verleden achtervolgt je voor altijd.
We zeggen dat we geloven in groei, in tweede kansen. Maar ons digitale geheugen is niet zo vergevingsgezind. En dus vraag ik me af: waar begint vergeving, als alles wat je ooit deed, altijd zichtbaar blijft?
Wat betekent dit voor ons vak?
Als bemiddelaar tussen mensen en organisaties maak je keuzes op basis van vertrouwen. Wie past echt bij deze plek, dit team, dit moment? Daarbij kijk je naar ervaring en competenties, maar ook naar karakter. Naar het vermogen om te reflecteren, te leren, te groeien.
Niet elke misstap is hetzelfde. Niet iedere situatie leent zich voor herstel. Maar we mogen onszelf de vraag blijven stellen: is deze kandidaat gedefinieerd door zijn verleden, of door wat hij sindsdien heeft laten zien?
Ruimte voor twijfel, ruimte voor dialoog
Twijfel heeft waarde. Het houdt ons scherp en voorkomt snelle oordelen. Het vraagt om verder te kijken dan een cv of scherm en om in gesprek te blijven, met elkaar en met onszelf. Door dit dilemma open te bespreken met de opdrachtgever, wilde ik de mogelijkheid van een tweede kans verkennen. Uiteindelijk is het aan de opdrachtgever om wel of niet mee te gaan in dat voorstel. Als intermediair is het niet mijn rol om dat besluit te nemen, wél om het zorgvuldig te begeleiden. En juist daarin zit, denk ik, mijn verantwoordelijkheid.
In deze reeks deel ik elke maand mijn persoonlijke gedachten over ethiek in ons vakgebied. Geen grote waarheden, maar kleine vragen. Over digitalisering, menselijkheid, en over onze rol in een wereld waar alles sneller, transparanter en ingewikkelder wordt.
Soms weten we het niet zeker. En misschien is dat precies het begin van een eerlijk gesprek.
Wil je reageren op deze column, herken je je in dit onderwerp of wil je er eens over sparren? Ik hoor graag van je. Stuur me gerust een bericht via janine@es-partnersinsearch.nl.